Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νεαρά αριθμός 90 για τους μάρτυρες στις δίκες



Η Βυζαντινή πολιτική για τα δικαστήρια. Στο παρακάτω απόσπασμα καθορίζεται το ποιοι νομιμοποιούνται να παραστούν ως μάρτυρες σε μία δίκη. Όσοι έχουν εκπέσει από την θέση τους, οι χαμερπείς, οι άσημοι και οι αφανείς αποκλείονται. Μάρτυρες δύνανται να είναι μόνον οι ευυπόληπτοι άνδρες: 

"θεσπίζομεν δε, και μάλιστα επί της μεγάλης ταύτης και ευδαίμονος πόλεως, ένθα πλείστη καθέστηκε (θεός δε ηγείσθω του λόγου) πολλών και αγαθών ανδρών ευπορία, ευυπολήπτους δειν είναι τους μάρτυρας, και ή κρείττους της τοιαύτης διαβολής διά το της αξίας ή στρατείας ή ευπορίας ή επιτηδεύσεως αναμφισβήτητον, ή είπερ ου τοιούτοι καθεστάσιν, υφ' ετέρων γουν ότι καθεστάσιν αξιόπιστοι μαρτυρούμενοι` και μη τινάς επιδιφρίους μηδέ χαμερπείς μηδέ παντοίως ασήμους επί μαρτυρίαν ιέναι, αλλ' ώστε είπερ αμφισβητηθείη τα κατ' αυτούς, δύνασθαι ραδίως αποδεικνύναι τον των μαρτυρησάντων βίον ως άμεμπτός τε και επιεικής είη. Ει δε άγνωστοί τινες είεν και πανταχόθεν αφανείς και τι φανείεν όλως περί την μαρτυρίαν των αληθών διαφθείραι σπεύδοντες, δύνασθαι και βασάνοις αυτούς υποκείσθαι, και τους δικαστάς, ει μεν άρχοντες είεν, αυτούς τούτο πράττειν, ει δε έτεροι παρά τους τας αρχάς έχοντας, ενταύθα μεν παραλαμβάνειν τον υπουργούντα τωι μεγαλοπρεπεστάτωι πραίτωρι των δήμων, κατά χώραν δε τον των τόπων έκδικον, και δι' αυτών προσάγειν αυτοίς την εκ των βασάνων πείραν, όπως αν ταύτηι γουν μηδέν κατακρύψαιεν των αληθών, ή και αλοίεν δια ταύτης της οδού χρημάτων την μαρτυρίαν ποιούμενοι ή και άλλως περί αυτήν κακουργούντες." 

Νεαρά αρ.90 Εξεδόθη το 539 μ.Χ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι Δήμοι και ο ρόλος τους στο βυζαντινό κράτος

Οι «Δήμοι» στο Βυζάντιο αποτελούν κατάλοιπο των δημοκρατικών θεσμών. Αρχικά λειτουργούσαν ως λαϊκές ομάδες οι οποίες, στη συνέχεια, μετεξελίχθησαν σε αθλητικά σωματεία τα οποία είχαν επιφορτιστεί με την οργάνωση των ιππικών αγώνων.   Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα σωματεία απέκτησαν υπολογίσιμη πολιτική ισχύ. Από μαρτυρίες τις οποίες έχουμε η δραστηριότητά τους λάμβανε χώρα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, τόσο στον ελλαδικό χώρο (Ρόδος, Γόρτυνα, Νέα Αγχίαλος κ.ά)  όσο και στη Μικρά Ασία (Μίλητος, Έφεσος Κύζικος, Πριήνη, Στρατονίκεια κ.ά), την Ανατολή (Αντιόχεια, Ιερουσαλήμ, Καισάρεια Παλαιστίνης, Έμεσα κ.ά) και την Αίγυπτο (Αλεξάνδρεια, Οξύρυγχος, Αντινόη κ.ά). Οι Δήμοι διακρίνονταν από τον χρωματισμό που είχαν τα εμβλήματά τους. Έτσι είχαμε τους Πράσινους, τους Λευκούς, τους Βένετους και τους Ρούσιους. Δηλαδή τέσσερις ξεχωριστούς Δήμους.  Επισήμως δεν είχαν κάποια πολιτική εξουσία. Από τον 5ο αιώνα οι αρχηγοί τους διορίζονταν από τον αυτοκρά

ΜΕΛΕΤΗ ΧΑΛΚΙΝΟΥ ΦΟΛΛΕΩΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Περιγραφή Νομίσματος και σκιαγράφηση ιστορικού πλαισίου, εντός του οποίου εξεδόθη “ο δε αυτός βασιλεύς προεχειρίσατο κόμητα λαργιτιώνων Εν Κωνσταντινουπόλει τον από υπάτων Ιωάννην τον Παφλαγόνα τον λεγόμενον Καϊάφαν` όστις άπαν το προχωρόν κέρμα το λεπτόν εποίησε φολλερά προχωρείν εις πάσαν την Ρωμαϊκήν κατάστασιν έκτοτε” Ιωάννης Μαλάλας “Χρονογραφία” (για τους Φόλλεις που έκοψε ο Αναστάσιος) Ι. Εισαγωγή Η βυζαντινή νομισματική συνέχισε την ρωμαϊκή παράδοση της εκδόσεως τριών διαφορετικών νομισμάτων. Το ρωμαϊκό κράτος είχε σε κυκλοφορία χρυσά, αργυρά και χάλκινα νομίσματα. Το βυζαντινό το μιμήθηκε, μόνο που οι ονομασίες των νομισμάτων άλλαξαν. Το χρυσό ρωμαϊκό Aureus διεδέχθη ο χρυσούς Solidus, το αργυρό δηνάριο (Denarius) αντικαταστάθηκε από το Μηλιαρέσιον ενώ το χάλκινο Σεστέρτιο (Sestertius) έδωσε την θέση του στον Φόλλι. Η βυζαντινή νομισματική κυριαρχία είναι καθολική κατά την διάρκεια των μεσαιωνικών χρόνων. Σημείο καμπής αποτελεί ο 11ος αιώνας και

Ιστοριογραφικές πηγές για το Βυζάντιο

Οι πηγές, από τις οποίες αντλούμε πληροφορίες για την Βυζαντινή αυτοκρατορία, είναι δύο ειδών: οι άμεσες και οι έμμεσες. Ως άμεσες πηγές έχουμε τις εξής: ·        Νομοθεσία, για παράδειγμα ο Codex Theodosianus ή το Corpus   Iuris Civilis —   Πρακτικά και κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων —   Πρακτικά και κανόνες τοπικών Συνόδων —   Τα διάφορα έγγραφα που σώζονται (κυρίως σε παπύρους), κρατικά ή ιδιωτικά —   Επιγραφές, π.χ επιτύμβιες, επιγραφές μνημείων κ.λ.π —   Σφραγίδες, π.χ Χρυσόβουλα, Αργυρόβουλα, Μολυβδόβουλα —   Νομίσματα, π.χ ο βυζαντινός Σόλιδος, τα αργυρά Μιλιαρέσια, ή οι χάλκινες Φόλλεις —   Μνημεία —   Έργα Μικροτεχνίας, π.χ από Σμάλτο, Ελεφαντοστό κ.λ.π —   Μικρογραφίες, π.χ από το Χειρόγραφο του Σκυλίτζη —   Έργα πρακτικής χρησιμότητας για την κρατική διοίκηση και την στρατιωτική οργάνωση, π.χ για θέματα εθιμοτυπίας ή ιεραχικής τάξεως όπως τα έργα του Κωνσταντίνου του Ζ’ του Πορφυρογέννητου (945-959) —   Εκκλησιαστικά τακτικά ( Notita