"ταῖς Περσικαῖς γὰρ Σκυθικαὶ δυνάμεις συνδραμοῦσαι καὶ φάλαγγες ἰσόψαμμοι θηριωδῶν Ἀβάρων, ὡς χείμαρροι βαρύδουποι σὺν ψόφοις συρραγεῖσαι, καθάπερ εἰς μισγάγκειαν τὴν πόλιν ἐπερρόθουν. οἱ Πέρσαι τὰς παρεμβολὰς εἶχον ἀντενωπίους (καὶ μέχρι γὰρ Δαμάλεως καὶ τῶν Καλχηδονίων αἱ σφῶν δυνάμεις κέχυντο βαρύθρουν λαλαγοῦσαι), Ἄβαρες πρὸς τοῖς τείχεσιν ἐφήδρευον καὶ Σκύθαι, καὶ πᾶν δεινὸν καὶ πᾶν στυγνὸν ἐφαίνετο προὐμμάτων. ἐκεῖθεν ἤχει φοβερὸν ἡ Σκυθοτρόφος Σκύλλα, ἐντεῦθεν τῆς Χαρύβδεως ἠνοίγετο τὸ στόμα, καὶ μέσον ἐχειμάζετο τῆς πόλεως τὸ σκάφος, καὶ πανταχόθεν κίνδυνος καὶ πανταχόθεν σάλος. ὁ δὲ καιρός, ὡς ἔοικε, φιλονεικῶν ὁ τότε ἄλλο μηδὲν παραλιπεῖν μεῖζον κακὸν ἀνθρώποις, καὶ πᾶσαν περιταύριον ἤγειρεν ἐθναρχίαν· ἀκρίδα μυριόπτερον εἴποι τις ἂν εὐστόχως. καὶ γάρ τοι συμπηξάμενοι θαλαττοπόρα σκάφη Ταυροσκυθῶν οἱ φύλαρχοι τῶν ἀγριοκαρδίων, καὶ πλῆθος ἀπειράριθμον τοῖς σκάφεσιν ἐνθέντες, ἐπῄεσαν καλύπτοντες τὰ νῶτα τῆς θαλάσσης τοῖς λεμβαδίοις τοῖς πυκνοῖς, τοῖς αὐτοξύλοις πλόοις. οὕτως αἱμάστιγες πολλαὶ μυριαχόθεν ἦσαν καὶ πάντοθεν τὰ πράγματα στενὰ τῇ βασιλίδι. ἦν ὁ μὲν Πέρσης ὡς πικρὸς σκορπίος κεντροφόρος, ὡς δ' ἔχιδνα φαρμάκτρια Σκυθῶν θυμοτολμία, ἀκρὶς ὁ Ταυροσκύθης δὲ πεζόπτερος πτηνόπους. τόσοις κακοῖς ἐπάλαιε τὸ Βυζαντίων ἄστυ, πάντοθεν δ' ἦν ἀμήχανα τὰ τῆς ἐπικουρίας. ἀλλ' ὑπερήσπιζεν αὐτοῦ μεγασθενὴς βραχίων, ἀλλ' ἦν ὑπέρμαχος αὐτοῦ παλάμη κραταιόχειρ. καὶ τοίνυν ἐξεφύσησεν ἄνεμος ἀγριόπνους, καὶ κλύδωνας ἐξήγειρε καὶ στρόφους πολυστρόφους, καὶ πᾶσαν κατεπόντωσεν ἄπλετον στολαρχίαν. ἔδυσαν ὡς ἡ μόλιβδος εἰς ἅλμην θαλαττίαν οἱ κούφως ἐπιπλέοντες ὑγροκελεύθους πόρους, ὡς πρὶν σοβαροπρόσωποι τοῦ Φαραὼ τριστάται. ἐντεῦθεν ἐξεχύθησαν οἱ πρὶν πεφοβημένοι Ῥωμαῖοι καὶ τοῖς τείχεσιν αὑτοὺς συγκεκλεικότες. ὡς σελευκίδες ὤφθησαν ταῖς πτερωταῖς ἀκρίσιν, ὡς ἴβεις δὲ πτερόεσσαι τοῖς ὄφεσιν ὑπῆρξαν."
(Κωνσταντίνος Μανασσής: "Σύνοψις Χρονική". Το ποιητικόν απόσπασμα από την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως)
Το θέρος του 626 οι Πέρσες συμμάχησαν με τους Άβαρους και επιχείρησαν να καταλάβουν την Βασιλεύουσα. Ήταν η περσική ανταπάντηση στην απάντηση του Ηρακλείου να μεταφέρει τον πόλεμο στην Υπερκαυκασία και στην κοιλάδα των Τίγρη και Ευφράτη, κοντά στην περσική πρωτεύουσα την Κτησιφώντα.
Περσικό σώμα με επικεφαλής τον Χοσρόη, διέσχισε την Μικρά Ασία και στρατοπέδευσε στην Χαλκηδόνα. Από εκεί προσπάθησε να βοηθήσει την πολιορκία από ξηράς που ξεκίνησαν οι Άβαροι, αλλά απέτυχε. Οι βυζαντινοί πέτυχαν να αποτρέψουν την συνένωση των δύο συμμάχων έξω από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως χάρις του ισχυρού ναυτικού των. Ο βυζαντινός στόλος βούλιαξε τα πλοιάρια των αβαροσλάβων που επιχείρησαν να μεταφέρουν το περσικό στράτευμα έξω από τα τείχη της Βασιλευούσης. Οι Πέρσες, άλλωστε, ήταν πολύ πιο έμπειροι σε πολιορκίες, ως εκ τούτου θα καθίσταντο εξαιρετικώς επικίνδυνοι. Έτσι στις 7 Αυγούστου του 626 λύεται η πολιορκία.
Εδώ διαπιστώνουμε την τεράστια σημασία του ναυτικού όπλου το οποίο και συνέβαλε, τα μέγιστα, στην εξασφάλιση της νίκης επί των πολιορκητών. Το ίδιο θα συμβεί άλλες δύο φορές μέσα σε έναν αιώνα κατά την διάρκεια των αραβικών πολιορκιών της Κωνσταντινουπόλεως το 673-678 και το 717-718. Στην επιτυχή απόκρουση της αβαροσλαβικής, κυρίως, πολιορκίας μεγάλο μερίδιο, επίσης, έχουν ο πατριάρχης Σέργιος και ο Μάγιστρος Βώνος.
Μετά από την άκαρπη αυτή προσπάθεια, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη ήττα του Πέρσου στρατηγού Σαχίν στην Μεσσοποταμία από τα βυζαντινά στρατεύματα του αδελφού του Ηρακλείου Θεοδώρου, ο Χοσρόης αναγκάζεται να αποχωρήσει κακήν κακώς από την Μικρά Ασία εκκενώνοντάς την. Το επόμενο έτος, τον Δεκέμβριο του 627 θα ακολουθήσει η αποφασιστική μάχη στην Νινευή όπου ο Ηράκλειος θα συντρίψει οριστικώς τους Σασσανίδες και θα μπει θριαμβευτικά στην Κτησιφώντα τον Ιανουάριο του 628. Για τους δε Αβάρους, μετά το 626, ξεκινά η αντίστροφη μέτρησις για την διάλυση της αυτοκρατορίας τους στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου